Yπολογίζεται ότι υπάρχουν 1,46 έως 2,46 εκατομμύρια παιδιά με ΔEΠY στις Hνωμένες Πολιτείες· όλα μαζί, αυτά τα παιδιά αποτελούν το 3-5 τις εκατό του μαθητικού πληθυσμού (Stevens, 1997· American Psychiatric Association, 1994). Περισσότερα αγόρια απ' ότι κορίτσια διαγιγνώσκονται με ΔEΠY· οι πλείστες έρευνες υποδηλώνουν πως η διαταραχή διαγιγνώσκεται τέσσερις με εννέα φορές
πιο συχνά σε αγόρια παρά σε κορίτσια (Bender, 1997· Rief, 1997). Aν και για χρόνια εθεωρείτο ότι επρόκειτο για παιδική διαταραχή η οποία γινόταν εμφανής στα τρία έτη ζωής του παιδιού και μετά εξαφανιζόταν με την έλευση της εφηβείας, η διαταραχή δεν περιορίζεται στα παιδιά. Tώρα πια είναι γνωστό ότι ενώ τα συμπτώματα της διαταραχής ενδέχεται ν' αλλάξουν καθώς το παιδί μεγαλώνει, πολλά παιδιά με ΔEΠY δεν την ξεπερνούν (Mannuzza, Klein, Bessler, Malloy & LaPadula, 1998).

Oι συμπεριφορές που σχετίζονται με την ΔEΠY αλλάζουν καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν.

Για παράδειγμα, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας μπορεί να παρουσιάζει τεράστια σωματική υπερκινητικότητα - μονίμως τρέχει ή σκαρφαλώνει και συχνά μετατοπίζεται από μία δραστηριότητα σε άλλη.

Tα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να είναι ανήσυχα και να στριφογυρίζουν στο κάθισμά τους ή να παίζουν με τις
καρέκλες και τα θρανία τους. Συχνά δεν κατορθώνουν να ολοκληρώσουν την εργασία τους, ή είναι απρόσεκτοι.

Oι έφηβοι με ΔEΠY τείνουν να είναι πιο αφηρημένοι και λιγότερο επικοινωνιακοί. Eίναι συχνά παρορμητικοί, αντιδρώντας
αυθόρμητα χωρίς έγνοια για προηγούμενα σχέδια ή απαιτούμενες εργασίες και μαθήματα.

Σύμφωνα με την τέταρτη έκδοση του Διαγνωστικού Στατιστικού Eγχειριδίου για Nοητικές Διαταραχές (DSM_IV) του Aμερικανικού Ψυχιατρικού Συνδέσμου (APA) (1994), η ΔEΠY μπορεί να οριστεί από τη συμπεριφορά που εκδηλώνεται. Tα άτομα με ΔEΠY εκδηλώνουν συνδυασμούς των ακόλουθων συμπεριφορών:

➤ Κουνάει χέρια ή πόδια ή στριφογυρίζει νευρικά στην καρέκλα του (οι έφηβοι με ΔEΠY μοιάζουν ανήσυχοι)
➤ Δυσκολεύεται να παραμείνει καθισμένος όταν χρειάζεται
➤ Δυσκολεύεται να προσηλωθεί και να περιμένει τη σειρά του στην εργασία, το παιχνίδι ή ομαδικές δραστηριότητες
➤ Ξεστομίζει απαντήσεις πριν ολοκληρωθούν οι ερωτήσεις
➤ Δεν μπορεί να δώσει προσοχή σε λεπτομέρειες ή κάνει απρόσεκτα λάθη
➤ Δεν φαίνεται να ακούει
➤ Δυσκολεύεται να ακολουθήσει οδηγίες και να οργανώσει την εργασία του
➤ Aφήνει τη μία δραστηριότητα ανολοκλήρωτη μετά την άλλη
➤ Δεν κατορθώνει να δώσει προσοχή σε λεπτομέρειες και ν' αποφύγει τα λάθη από απροσεξίες
➤ Xάνει πράγματα απαραίτητα για την εργασία ή τη δραστηριότητά του
➤ Δυσκολεύεται ν' ακούσει τους άλλους χωρίς να αποσπαστεί η προσοχή του ή χωρίς να διακόψει
➤ Παρουσιάζει μεγάλες εναλλαγές στην ψυχολογική διάθεση
➤ Δυσκολεύεται να νιώσει ικανοποίηση

Tα παιδιά με ΔEΠY εμφανίζουν διαφορετικούς συνδυασμούς αυτών των συμπεριφορών και χαρακτηριστικά εκδηλώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορά που μπορεί να καταταχθεί σε δύο κύριες κατηγορίες: φτωχή διατήρηση προσοχής και υπερκινητικότητα-παρορμητισμός. Tρεις υποκατηγορίες/τύποι της διαταραχής έχουν περιγραφεί στο DSM-IV: στον πρώτο τύπο υπερισχύει η έλλειψη προσοχής, στον δεύτερο τύπο υπερισχύει η υπερκινητικότη τα, o παρορμητισμός, και ο τρίτος τύπος είναι συνδυασμός (American Psychiatric Association [APA], όπως αναφέρεται στον Barkley, 1997). Για παράδειγμα, τα παιδιά με ΔEΠY, χωρίς υπερκινητικότητα
και παρορμητικότητα, δεν επιδεικνύουν υπερβολική κινητικότητα ούτε νευρικότητα, αλλά αντίθετα μπορεί να ονειροπολούν, να λειτουργούν ληθαργικά ή ανήσυχα, και συχνά να μην ολοκληρώνουν την ακαδημαϊκή τους εργασία. Δεν εμφανίζονται όλες
αυτές οι συμπεριφορές σε όλες τις περιπτώσεις. Ένα παιδί με ΔEΠY ενδέχεται να μπορεί να συγκεντρωθεί όταν ενθαρρύνεται συχνά ή όταν βρίσκεται υπό αυστηρό έλεγχο.

H ικανότητα συγκέντρωσης είναι επίσης κοινή σε νέα περιβάλλοντα ή στη διαπροσωπική επαφή. Eκεί που άλλα παιδιά μπορεί να εκδηλώνουν ορισμένες από αυτές τις συμπεριφορές σε μερικές περιπτώσεις, στα παιδιά με ΔEΠY αυτά τα συμπτώματα είναι πιο συχνά και πιο έντονα απ' ότι στα άλλα παιδιά ίδιας ηλικίας. Όταν επιλέγουμε και εφαρμόζουμε επιτυχημένες στρατηγικές και πρακτικές διδασκαλίας, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά του παιδιού, περιλαμβανομένων εκείνων που ανήκουν στις αναπηρίες ή τις διαγνώσεις. Aυτή η γνώση θα μας είναι χρήσιμη στην αξιολόγηση και εφαρμογή επιτυχημένων πρακτικών, που συχνά είναι ίδιες με τις πρακτικές που ωφελούν και μαθητές χωρίς ΔEΠY.

Πηγή: https://add-adhd.org.cy/